BRUNO VEKEMANS

Bruno Vekemans is in veel aspecten de evenknie van Hans Vandekerkhove hiernaast, maar ze verschillen ook in veel zaken. Schilderkunstig komen ze sterk overeen. Ze zuiveren  hun beeld, hun onderwerp tot het essentiële die ze dan met een beperkt kleurgamma op de het doek brengen. Beiden hebben ook een rustige schildertechniek waarbij men de borstelstrepen nauwelijks ziet.Maar Bruno Vekemans is vooral een stadsschilder die verlaten straten, gebouwen, hotels en bars schildert: nauwelijks een landschap. Maar het zijn zachte, sfeervolle stadsbeelden. Hij schildert ook veel geïsoleerde figuren, met een gevoel van eenzaamheid of portretten van mensen, van dichtbij, herkenbaar met veel menselijkheid.

‘In de schilderkunst telt voor mij het beeld, niet de boodschap. Geen geëngageerde betrokkenheid via mijn werk. De werkelijkheid is straffer dan de verbeelding. De manier waarop de verf op de ondergrond is aangebracht vertelt heet verhaal, niet de voorstelling, die eerder bijkomstig is.’ B.V.

Bruno Vekemans wilt ook geen boodschap overbrengen of een stelling verdedigen: hij registreert gewoon wat hij mooi vindt met veel belangstelling voor de mensen. Hij reist veel en rapporteert wat hij zag en daaruit zijn mooie reeksen schilderijen ontstaan: naar de VS, Australië, Cuba en Congo Kinshasa.

 ‘Waarom ik schilder? Omdat de wereld mij vreemd, onwezenlijk is. Omdat groepen mensen mij onwennig maken. Omdat je bij het schilderen niemand nodig hebt. Om mijn angsten te bezweren door iets te maken dat mooi is. Omdat het iets autistisch heeft: alleen schilderen lukt, de rest is geklungel. Omdat schilderkunst, muziek en literatuur belangrijk zijn, de rest is ballast’ B.V.