BART VANDEVIJVERE

Voor Bart Vandevijvere is muziek alvast de primaire voedingsbodem voor zijn beeldend werk. Beeldende improvisaties van experimentele jazz en minimalistische avant-gardecomponisten, dissonantie en atonaliteit van geluidscomposities, ritmeren de inspiratie van zijn beeldend werk. Maar louter refereren aan muzikale bronnen zou afbreuk doen aan zijn hedendaagse abstracte beeldtaal.

Wie kan beter het ontstaan van een schilderij beschrijven dan de kunstenaar zelf, op deze manier? Bart Vandevijvere (º1961) schildert als een componist en componeert als een schilder. Een van zijn grote muzikale voorbeelden daarbij is Morton Feldman. Zoals Feldman abstracte muziek componeert, zo schildert Vandevijvere abstracte doeken. Hij zoekt de parallellen tussen beide.

 “Mijn schilderijen vertellen hun eigen verhaal, hun eigen ontstaansgeschiedenis. Ze verhalen de weg die ze aflegden: niet geprogrammeerd of uitgestippeld, de weg rijdt zichzelf. Ze verhalen hun eigen parcours langs meanders, over bulten en bobbels, gestokt door onvoorziene of zelf uitgelokte – zelfkwellende (ik lijk er wel genoegen in te scheppen) – deviaties. Ze verhalen hun koers van systematiek en ontkenning ervan. Ze verhalen hun methodiek en de ondermijning ervan. Ze verhalen hun koers van behagen en afstoten. Ze verhalen hun koers van twijfel en vastbeslotenheid, van ingetogenheid en drift, van fragiliteit en kracht. Er wordt nooit een extra verhaal verteld, als je het per se over verhalen wilt hebben. Mijn werk illustreert niks, het stelt niks voor. Het vindt plaats.” (Bart Vandevijvere, 2012)