FRIDA VAN DUN

Het werk van Frieda Van Dun ademt muziek, ritme, beweging. Het wervelt en waait, het danst en dwarrelt, het swingt en suist. Er zit veel muziek in haar werk. Was er niet de begrenzing van het doek, het karton, het papier of het textiel, het zou alle kanten opvliegen, zo dynamisch en veerkrachtig is het, zo tintelend van leven en lust.

Frieda Van Dun hanteert een sterke penseelvoering, nu eens ingehouden dan weer zeer expliciet, waarbij de afzonderlijke beeldelementen zich telkens weer aaneenrijgen tot een geheel, zoals elke noot bijdraagt tot het geheel van de uiteindelijke muzikale compositie. Haar kleuren en vormen interageren en corresponderen met elkaar zodat er steeds, ook bij het gebruik van tegengestelde klanken, een samenleven ontstaat. In wezen heeft zij niet veel nodig om tot een gelaagd schilderij te komen. Indrukken, emoties, ervaringen, sensaties: ze krijgen alle een plaats in het geheel van een werk zonder dat ze er door de kijker op beoordeeld worden. Al schilderend sublimeert Van Dun alles wat door haar heen gaat. 

Frieda Van Duns werk balanceert tussen figuratief en abstract. Soms overheerst de figuratie, soms de abstractie. Ga je pal voor haar werken staan, zie je vaak een wemeling van kleuren, een krioelende microkosmos van schijnbaar lukraak aangebrachte vegen, repetitieve elementen, vegetatieve vormen, kleurrijke spatten en vlekkigere uithalen. Neem je er afstand van, ontvouwt zich niet zelden plotsklaps een heldere voorstelling voor je verbaasde ogen. Toch schildert de kunstenares niet naar de werkelijkheid. Ze laat de natuur niet voor haar poseren. ‘Ik schilder de dingen niet na. Niettemin blijf ik naar hun werkelijkheid verwijzen. Zij zijn de aanleiding en vormen het voorwendsel om rond hun uiterlijk te improviseren en tezelfdertijd ook de grenzen van mijn eigen vrijheid af te tasten.‘ F.V.D