LUC PEIRE

Na een opleiding in het traditionele Vlaams expressionisme in de late jaren dertig versobert zijn werk in de jaren veertig en vijftig en reduceert Luc Peire zijn onderwerpen geleidelijk tot verticale figuren en lijnen. Na een verblijf in New York in 1965-1966 vindt hij in zin werk zijn definitieve persoonlijke stijl in verticale lijnen over verticale kleurbanen. Ook zijn kleuren versoberen tot enkel drie kleuren: zwarte en witte lijnen tegenover één primaire kleurachtergrond: hetzij blauw, hetzij rood, hetzij geel. Gedurende bijna 40 jaar zal Luc Peire in dit ritmisch spel van verticalen zijn eigen wisselende poëzie zoeken in deze vrijwillig gekozen beperking. Met de verticale tekent Luc Peire het ritme van de kosmos in het licht van de ruimte.

“Als mijn werk geëvolueerd is naar het gebruik van alsmaar soberder vormen om uiteindelijk absolute voorrang te geven aan de verticaallijn, komt dat omdat ik de verticaal als de meest menselijke en viriele vorm beschouw, die mijn gevoel perfect weergeeft. Die voorkeur voor de verticaallijn en ook voor de ruimte is het logische resultaat van een esthetische en ethische overtuiging. Mijn kunst is geen schilderkunst van vormen, maar veeleer een kunst van ritme en proportie, met de bedoeling een spanningsveld te creëren dat tot beschouwing aanzet”. L.P.  

“Verticaal is activiteit, opgang, strijd, voor mij het leven zelf”. “Ruimte is het onbegrensde symbool van de vrijheid, vrijheid van het leven. Verticalisme is het onbegrensde in de tijd of het eeuwige.” L.P.