ROGER DUDANT

Ongeveer van meet af aan heeft Roger Dudant, een leerling van Paul Delvaux, zijn eigen streek, Henegouwen, tot inspiratiebron voor zijn kunst genomen. In zijn werk vinden we de thema’s van het landelijke landschap en de industriële ontwikkeling terug van de jaren 60 toen wegeniswerken er het landschap doorploegden. De schilder herdenkt en hervormt elementen als velden, weiden, bossen, de weg, de fabriek, de loods, de werf, de hoogspanningsmast, het spoor, de elektrische leiding. De mens is niet in zijn doeken aanwezig maar wel zijn activiteiten. Er is ook geen nervositeit of heftigheid te bespeuren noch van de mens, noch van de natuur en ook niet in zijn schilderen. Een netwerk van verticale en horizontale, nu eens dunne en dan weer dikkere lijnen, ondersteunen de compositie en spelen er een belangrijke rol in. Er zit zelfs een licht ritme in het lijnenspel. Later zijn de architecturale elementen geleidelijk uit zijn werken verdwenen en bleven alleen de etherische landschappen van populieren en overgestroomde akkers van de omgeving van zijn jeugd over.

Dudants werken zijn zeer sober van kleur en bestaan vooral uit grijs- en bruintinten. Er hangt altijd een zekere melancholie over zijn doeken. De uitgestrekte oppervlakten, waar land, water en lucht ineenlopen en in een grijze mist of avondlicht wegsmelten, worden zeer nostalgisch. De zon is nergens te zien. Het is altijd stil in zijn doeken. Badend in mist en nevel beklemtonen ze het mysterie en de overgang van het beeld. Hij slaagt erin het lijnenspel samen te brengen met de ijle atmosfeer van de lucht met het spel tussen licht en schaduw, die aan zijn doeken een poëtische muzikaliteit geven. De toepassing van opeenvolgende glazuurlagen leidt tot een compositie in grijs en bruin mineur, met alle schakeringen van zwarte, blauwe en donkerrode toetsen. De reductie tot de essentie wordt vaak zo ver doorgedreven dat het natuurlijke uitgangspunt niet langer te duiden is. Zijn composities zijn doorgedreven transformaties van waargenomen realiteiten. Door de strengheid van zijn compositie en de sobere kleurbeeld geeft Roger Dudant aan al zijn doeken een waardigheid en een poëtische kracht die veel verder gaat dan een weergave van de realiteit, een magisch realisme zowaar.