BENITI CORNELIS

De schilderijen van Beniti Cornelis zijn van ver herkenbaar. Ze zijn deels grafisch, deels lyrisch, maar vooral de warme aardekleuren zijn de herkenbare elementen van zijn kunst.

Kindertekeningen waren aanvankelijk zijn inspiratiebron, zonder bij de Cobra-beweging te staan, want dat was van voor zijn tijd. Er waren grafische elementen die dikwijls terugkwamen, zoals insecten, kevers, vlinders, bloemen, driehoeken tot zelfs fysische voorwerpen zoals platgedrukte emmers: aarde, olie, altijd gebruikt en roestig.

Zijn schilderijen waren in het begin donkerder en drukker. Hij tekende als het ware met zwarte donkere lijnen maar geleidelijk is zijn toets veel lichter en veelkleuriger geworden. Zijn schilderijen zijn altijd speels en fantasierijk gebleven. Hij schilderde altijd vanop de grond met sterk verdunde verf waardoor hij gelaagd kon schilderen en de vorige laag nog zichtbaar bleef. De verf liet hij  altijd een spontane vorm aannemen. Zijn favoriete kleur was okergeel, bruin, grijs en later bordeaux. Finaal tekende hij dan met donkere verf een fantasievorm, een onderwerp dat hem interesseerde op dat moment. Gedichten van een getormenteerd schilder die zijn littekens op het doek schrijft.

Schilderen is voor Cornelis een ritueel zoeken aar zichzelf, naar zijn eigen waarheid. Soms vindt hij zichzelf en bereikt hij in zijn doeken een kracht, spanning en artistieke geladenheid die hem naast onze grootste actuele schilders brengen. Maar soms lukt dat niet. Het kleinste detail kan zijn werk verstoren en tot banaliteit veroordelen. Daarom is een schilderij nooit af voor Beniti Cornelis. Zolang het op zijn atelier staat, blijft hij eraan werken. Schilderen is een gevecht met de voortschrijdende tijd. Diezelfde tijd die de kunst moet uitzuiveren.