AMELIE BERTRAND

Amélie Bertrand schildert graag artificiële landschappen en dito binnentuinen, altijd zonder personages en zonder een horizon, die, samen met de even onnatuurlijke kleuren, een vervreemding oproepen. Die vreemde atmosfeer is voor haar heel belangrijk. Zij kiest voor een koude, gespannen en synthetische sfeer in ogenschijnlijk vredevol, natuurlijk en vrolijk kader. Haar vrijwillig gekozen verkeerde perspectief, vaak afgeschermd door muren, omheiningen of afsluitingen, draagt bij tot het irreële gevoel dat een schilderij van haar oproept.

Amélie Bertrand maakt eerst haar schets op computer. Geen 3D-software echter: dat zou te perfect zijn. Dat is de creatieve fase van het schilderproces. Dan transfereert ze het op doek via bijna onzichtbare witte poederlijnen die niet meer te zien zijn, wanneer zij ze overschildert met olieverf. Bij het schilderen gebruikt Amélie Bertrand veel tape en sjablonen om de randen haarscherp te houden. Dat is de ambachtelijke fase van het werk. Het eindresultaat is een perfect geschilderd doek in een synthetische leefwereld. 

‘Wat mij interesseert is het decor en de schijn. Mijn schilderkunst moet niet gezien worden als tegenstrijdig of verwarrend, maar onthecht, kunstmatig en waar het gevoel van vervreemding een schaduw van valsheid afwerpt. Het begrip decor en schijn maakt een ander soort activiteit mogelijk. Ik word wel geïnspireerd door mijn omgeving maar dat is enkel het startpunt. Het is een toegangspoort, een vertrouwde vorm, iets dat zowel de toeschouwer als ikzelf kan herkennen en dat aan het schilderij een tastbare oorsprong geeft. Ik zal nooit een echte reële omgeving schilderen: enkel artificiële ruimtes en alle notities van tijd en plaats weglaten.  A.B.