MAURICE WIJCKAERT

Een Wyckaert vanaf pakweg 1965 herken je uit de duizend. Zo is de natuur – lees: het landschap – in zijn werk nooit minder dan een feest, een explosie van kleur en licht, met landschappen in onnatuurlijke kleuren: gras wordt blauw, lucht rood. Warme kleuren laat Wyckaert botsen met koude; ronde, organische vormen met een schichtig lijnenspel; dekkende, met het mes haast gemetselde partijen met magerder aangezette vlakken met een borstel.

Wyckaerts landschappen zijn een combinatie van wat de schilder in de natuur waarnam en waarvan hij alleen het meest vluchtige overhield, zoals wolken, en verbeelde ofwel innerlijke landschappen. Beide visies komen op zijn doeken samen tot een aantrekkelijke synthese en zijn het logische resultaat van een zuiver picturaal onderzoek in het teken van de kleur en de werking van de gebruikte materie. Maurice Wyckaerts hevige kleuren drukken zowel de energie van de natuur uit als zijn eigen optimisme en vitaliteit. Dik en dun aangebrachte verfpartijen op een en hetzelfde doek creëren licht- en schaduweffecten die variëren al naargelang de plaats en het tijdstip van de dag. ‘Dergelijke landschappen geven geen beeld van een door mensen overmeesterde brok natuur. Ze evoceren een overweldigend kosmisch gebeuren waar wij slechts een nietige bijrol in spelen. Een dergelijke werkwijze, waarbij de schilder geen gebruik maakt van een vast perspectief, impliceert een wereld die constant in beweging en wording is. ‘ M.W.

Als poëet kwam Maurice Wyckaert  finaal tot het soort schilderkunst waarin hij onze relatie tot het landschap herdacht. In het begin van zijn kunstenaarschap waren traditionele landschapsschema’s +verre van herkenbaar in de wild aangebrachte verfpasta, maar een archetype van het genre was onderhuids duidelijk voelbaar. Later kregen zijn doeken het karakter van figuratieve landschappen, met duidelijk afgescheiden horizonlijnen en luchten.