HANS SIEVERDING

Bij Hans Sieverding is het schilderen van een landschap altijd een speciale aangelegenheid. Hans Sieverding verbindt de mens met het landschap waarin hij zich beweegt, of omgekeerd, schildert landschappen die een verbeelding zijn van menselijke wezens en gevoelens. Om de openheid van deze gedachte zo sterk mogelijk weer te geven en de leesbaarheid van de werken een optimale graad van vaagheid te geven, kiest Sieverding voor een figuratie die reikt naar het abstracte. De figuratie is daarbij steeds een uitgangspunt maar wordt al schilderend bijna helemaal weggewerkt zodat de kijker zijn eigen weg moet zoeken bij het lezen van het schilderij. Hij sublimeert zijn schilderijen tot de essentie van een landschap en laat ieder concreet aanknopingspunt achterwege. Bij hem zal  men geen bomen, bossen, wolken, huizen, straten of mensen terug vinden.

Dit figuurlijk gelaagd weergeven van denkpistes is een steeds terugkerende techniek in het oeuvre van Sieverding. Vooraleer een schilderij wordt aangevat maakt de schilder een hele reeks schetsen die de nuances van een bepaalde gedachte of onderwerp zachtjes moeten aftasten. De gelaagdheid van de schilderijen is ook op een meer letterlijke, tactiele manier voelbaar in de schilderijen. Hij gebruikt verdunde transparante acrylverf en laag na laag krijgt het schilderij vorm. Dit resulteert in een sterke materialiteit die naast de verflagen ook sporen van zand of krijt vertoont. De lagen laten de schilder bovendien toe om het kleurenspectrum dat in zijn schilderijen aan bod komt uit te diepen en te diversifiëren. Het eindresultaat is een gevoelig en doordacht landschap dat ademt in zijn vorm en kleur: als een wandeling in een droomlandschap.