MARTIN R. BAEYENS

Martin Baeyens weigert in zijn kunst een oordeel te vellen voor of tegen de techniek als vernielster van de natuurlijke natuur. In zijn grafiek of schilderijen duikt het door de mens gemaakte - een stalen plaat, een piramide - vaak op uit de woeste diepten van de zee, pardoes in het landschap. Staal snijdt de kosmetische kosmos. De wereldoceaan verschijnt in plakken.
Maar de mens, uitvinder van piramiden en staal, blijft afwezig! Geschrapt uit Baeyens' structuralistische visie!
Baeyens geeft zijn kijkers een tijdloos want conflictloos beeld van natuur en techniek. Hij neemt geen stelling in het eeuwenoude debat tussen nature en nurture in. Natuur en techniek blijven samen, maar eenzaam als een oud stel dat elkaar niets meer te vertellen heeft. Een neutraal naast elkaar, constructief noch destructief, dat geen dialoog suggereert. Uiteraard kwam van beide werelden de natuur eerst; maar nu is ze versneden, gefragmenteerd door de heers- en verdeelzucht van de mens. Verkaveld en afgesneden: zo rijzen Baeyens natuurvlakken op vanuit hun elektronisch gedrukte achtergrond dan wel vanuit landkaarten die sedert lang hun betrouwbaarheid verloren.
Martin Baeyens benoemt de natuur niet langer, al schildert hij haar ook niet grauw laat staan verdoemd af. Ze is niet meer alfa en omega van het menselijke bestaan - maar ze blijft esthetisch, ook al laat haar kosmetica zich voortaan door de technologie sturen.
En de mens, de uitvinder, de kunstenaar? Heeft hij nog een opdracht? Schept hij voort? Baeyens geeft ook op zulke vragen geen antwoord maar suggereert 's mensen onbeduidendheid door hem uit het beeld te houden. (Frans Boenders)